Hora de dizer adeus

W sobotę pożegnałam mojego serdecznego przyjaciela. Dziś kolejne dwie ważne dla mnie osoby. Właściwie bez słowa "żegnaj", bez uścisków dłuższych i mocniejszych niż zwykle. Bez wielkich słów. Wiele chciałabym powiedzieć, ale tak bardzo boję się patosu, banału... Więc tylko tak, szybciutko, jakbyśmy mieli spotkać się za tydzień. Z uśmiechem. 

Dyskretnie opróżniłam torebkę z zasmarkanych, zapłakanych chusteczek. 

Mam nadzieję, że wszyscy trzej wiedzą, jak wiele mnie nauczyli. Jak bardzo ich ceniłam.

Dziwne to uczucie, gdy po bliskich osobach zostaje nagle tylko kilka ciepłych wspomnień i... ich piosenki...

Moi Ojcowie

      Dziś Dzień Ojca. Tak, jak w Dzień Mamy pisałam o moich Matkach, tak dziś chciałabym napisać kilka ciepłych słów o moich Ojcach, choć osoby niewierzące po przeczytaniu tej notki zapewne znowu się skrzywią i powiedzą mi później parę zdań do słuchu ;)

         Każdy ma swój własny obraz ojca. Według mnie "Ojciec" to bardzo ładne słowo. Pełne miłości, szacunku, czułości. Ojciec, to też bardzo ważna postać dla każdej kobiety. To w oczach taty przeglądają się dziewczynki, kształtując poczucie własnej wartości. Dzięki miłości ojca do matki uczą się relacji damsko- męskich, miłości partnerskiej, szacunku dla drugiej płci. Tak, ojciec, to ważna postać, a ja jestem wybitną szczęściarą bo w pewnym sensie Ojców mam aż... czterech. I każdy z nich jest dla mnie kimś wyjątkowym. 

       Tym najważniejszym, najbardziej ukochanym jest oczywiście Bóg. Ojciec niezawodny w każdej sytuacji, kochający mnie jak nikt inny, najbardziej cierpliwy i wyrozumiały. Ten, który najlepiej mnie zna, któremu mogę powiedzieć wszystko. Ale też najbardziej wymagający i stawiający przede mną najtrudniejsze zadania...

         Drugim jest mój Tata- ten, który w dzieciństwie nosił mnie na rękach, czytał baśnie na dobranoc. Chodził na wywiadówki i uczył mnie pływać. Ten, który jeszcze parę miesięcy temu opiekował się  mną, gdy sama byłam niesprawna po kontuzji. Czasami ciężko nam ze sobą wytrzymać, trudno ze sobą rozmawiać. Uczymy się tego nieudolnie. Staramy się spotykać, a i tak często się mijamy. Ciskamy gromy, lub zamykamy się w bańkach milczenia. Ale jedno jest pewne- potrafimy kochać się wzajemnie mimo wszystko. To najważniejsze.

        W dawnej tradycji izraelskiej ojcem dziecka był ten, kto uczył je wiary w Boga. Według mnie to ładna tradycja. Jest coś pięknego w tym powiązaniu roli ojca z funkcją duchowego przewodnika i troskliwego nauczyciela. Dlatego też i mój spowiednik ma honorowo przyznany tytuł Ojca. W pełni należy mu się to miano. To słowo takie piękne i ważne. Za to, że uczy wiary i pomaga rozjaśniać ciemności. Choć nie zawsze popiera moje postępowanie, to jednak zawsze mnie akceptuje i stara się zrozumieć. Wskazuje dobrą drogę, ale nie prowadzi za rękę, abym szła samodzielnie. To mądry Ojciec, choć ledwie dziesięć lat starszy ode mnie... 

        Jest wreszcie i ten czwarty Ojciec. A właściwie "Cień Ojca", jak o nim pisał Dobraczyński. Ale chociaż jest "tylko cieniem", bardzo go cenię i uważam za bardzo mądrego, porządnego faceta. Był młody i zapewne bardzo szczęśliwy- właśnie znalazł kobietę, z którą chciał spędzić resztę życia- gdy spotkało go cierpienie. Dowiedział się, że Ukochana jest w ciąży. I to nie z nim! Pewnie czuł się zawiedziony i oszukany. W świetle prawa niewierna dziewczyna zasługiwała na śmierć. Ale on, chociaż cierpiał, nie chciał jej krzywdy. Postanowił, że po cichutku, bez rozgłosu, bez orzekania o Jej winie- weźmie z nią rozwód. Choć pewnie liczył się z tym, że w ten sposób weźmie winę na siebie. Zostawi kobietę w ciąży, wyjdzie na ostatniego chama, najgorszą męską świnię, a to oznacza dla niego społeczną, towarzyską "śmierć" wśród sąsiadów. Wolał jednak to, niż skazanie Ukochanej na karę. Pokazał facet klasę! Łatwo się domyślić, że chodzi tu o świętego Józefa. Myślę sobie, że Bóg nie dałby swojego Dziecka byle komu, dlatego święty Józef musiał być naprawdę wyjątkowym mężczyzną. Dlatego też i ja odnoszę się do niego z wielkim szacunkiem i miłością*.  Staram się od niego uczyć spokoju i pokory. Uczyć się- jak od Ojca...

       Mając tak wspaniałych Ojców, uważam, że rola ojca jest ważna i piękna. Dlatego wszystkim Ojcom typów wszelakich- biologicznym i duchowym- życzę dziś wszystkiego najlepszego. Dobrze, że jesteście!

         

_________________________

*Wiem, że dla osób niewierzących to kompletnie niezrozumiałe, albo nawet dziwne- jak można tworzyć bliską relację ze świętym? Ale to jest temat na osobną notkę, dlatego napiszę o tym kiedyś, innym razem.

Najlepsze życzenia

Mój trzyletni chrześniak przećwiczył wcześniej z mamą, jak ma złożyć mi imieninowe życzenia. Kiedy jednak przybiegł z ogrodu zziajany, z rączkami umorusanymi ziemią i stanął przede mną z bombonierką w dłoni- zapomniał wszystkiego. Z przejęcia wszystko wyleciało mu z głowy. Zawstydził się, spuścił oczy. 

W końcu jednak zebrał się w sobie dzielnie, jak na mężczyznę przystało. Wspiął się na wyżyny intelektu i odwagi i powiedział:

Ala, umyj mi ręce! 

Ryknęłam śmiechem, a mały razem ze mną. No nie ma co, talent mówcy, to on ma po mnie.

Wybory kobiecym okiem (bardzo subiektywnie)

      Zwykle trzymam się na dystans od świata polityki, śledząc go jedynie ukradkiem i nie wdając się w żadne dysputy. Dziś jednak zrobię maleńki wyjątek. Wielkimi krokami zbliżają się wybory prezydenckie, a poprzedzająca je kampania wzbudziła we mnie tyle wątpliwości, że napiszę o kilku z nich. Niektóre poglądy i obietnice kandydatów na prezydenta dotykają przecież bezpośrednio spraw kobiet, a zatem i mnie. 

      Kwestiami, które chyba najbardziej dotyczą kobiet, są dwa zagadnienia najbardziej delikatne i moralnie wątpliwe: aborcja i in- vitro. Mimo, że są to kwestie bardzo trudne i łatwo się na nich poślizgnąć, niektórzy politycy wykazują się tu brawurową wręcz ignorancją i popisują się ogromną niewiedzą. 

      Na temat in- vitro bardzo chętnie i szeroko wypowiada się pan Grzegorz Napieralski. W wywiadzie dla Expresu Bydgoskiego pan Napieralski powiedział: Niepłodność jest jedną z chorób cywilizacyjnych, a procedury tzw. wspomaganego rozrodu, w tym in vitro, sposobem jej leczenia. Czytając to, westchnęłam tylko ciężko, zastanawiając się, ile osób uwierzy w to ewidentnie błędne twierdzenie. Napieralski popełnił błąd merytoryczny- niepłodność nie jest chorobą, ale stukiem chorób. Może być wywołana przez choroby hormonalne i metaboliczne (na przykład ukrytą i nieleczoną celiakię), ale sama w sobie chorobą nie jest. A in- vitro nie jest leczeniem. Metoda ta nie sprawia przecież, że kobieta jest zdrowa i płodna. Pozwala jedynie na sztuczne wywołanie ciąży, a to nie to samo. Nazywanie metody in- vitro leczeniem bezpłodności, to jak nazywanie sztucznych zębów najlepszą metodą leczenia próchnicy. 

     Jako kobieta wolałabym zdecydowanie, aby państwo refundowało mi metody, które faktycznie by mnie leczyły. Nie mówi się o tym często, ani zbyt głośno, ale jest metoda, która w odróżnieniu od sztucznego zapłodnienia naprawdę leczy niepłodność. Jest to naprotechnologia- wnikliwe obserwowanie organizmu kobiety w celu zdiagnozowania i usunięcia wszelkich możliwych problemów. Jest to metoda bardzo skuteczna, lecz mało popularna ze względu na wysokie koszty. Osobiście wolałabym, aby nad refundacją tej właśnie metody pochylili się politycy. Chyba każdy woli leczyć własne zęby, niż od razu wkładać sztuczną szczękę...

       Grzegorz Napieralski chciał wykazać się nowoczesnością i postępowym myśleniem. Zamiast tego wykazał się brakiem rzetelnej wiedzy. 

        Jest jeszcze wiele spraw, które budzą moje kontrowersje. Ale dam sobie już spokój i nie napiszę więcej. I tak złamałam swoją prywatną zasadę, wypowiadając się na temat polityki. Na koniec westchnę sobie tylko: Tak relatywne podejście do moralności i rzetelności niektórych kandydatów na prezydenta sprawia, że najbliższe wybory nie napawają mnie optymizmem...

Bez zasłony dymnej

       Czasami każdemu z nas- nawet stworkom najbardziej pogodnym- zdarzają się cięższe chwile. Takie, gdy uśmiech i optymizm biorą sobie jednodniowy ( a w uzasadnionych przypadkach nawet nieco dłuższy) urlop. Takie chwile, gdy człowiek snuje się po mieszkaniu jak mól po pustej szafie, nie mogąc znaleźć sobie miejsca i zajęcia. Nic nie pomaga, a osobom wierzącym nawet modlitwa nie przynosi ulgi. W takie dni kobiety robią zwykle wyjątkowo staranny makijaż, aby zręcznie ukryć brak blasku w oczach i szarość twarzy. A może... może nawet czasami ukryć ślady łez. Mnie takie dni nie zdarzają się często, ale jednak zdarzają się. W końcu "nic co ludzkie nie jest mi obce".

        Wielu ludzi w takich chwilach znajduje sobie jakieś "pocieszacze". Coś, co sprawia chwilową przyjemność, odstresowuje i odrywa myśli od przykrych spraw. Dla jednych takim "antystresem" będzie sport, dla innych- alkohol, papierosy, jedzenie, czy zakupy. Nic w tym złego, jeśli jest to sport. Kiedy sobie człowiek solidnie pobiega i zmęczy się, nabiera dystansu do wielu spraw i łatwiej mu stawiać czoła trudnym sytuacjom. Gorzej, gdy chodzi o pozostałe "pocieszacze". Te nie dość, że zwykle nie pomagają, bo nie prowadzą ku żadnej konstruktywnej refleksji (nie da się nabrać dystansu do problemów jedząc tony pączków, lub pijąc na potęgę- da się je tylko zagłuszyć), to jeszcze szybko uzależniają. 

      Ja na swoje smutki i złości stosowałam zwykle niezbyt mądrą, lecz skuteczną metodę. Lubiłam palić. Wystarczyło usiąść z popielniczką w ręku, wypalić pół paczki i już- na chwilę było lepiej. Gorzkawy dymek spowijał wszystkie troski. 

        Dziś właśnie miałam taki gorszy dzień. Dzień z gatunku tych, które chciałoby się wymazać z kalendarza kolorową gumką. Jak cudnie byłoby tak po prostu zwinąć się w kłębek na fotelu, zaciągając się głęboko papierosowym dymem. Choć nie palę od kwietnia, miałam już gnać do kiosku po paczkę "pocieszaczy". Ale nie. Nie poszłam. Stwierdziłam, że łamiąc swoje postanowienie, poczułabym się jeszcze gorzej. Bez osłony dymnej zmartwienia wydawały się jeszcze bardziej szczerzyć do mnie kły. A jednak uparłam się, że nie zapalę. 

        Teraz nadal jeszcze czuję się "jakby mnie kot wypluł", ale przynajmniej jestem zadowolona z siebie. Bezwstydnie zadowolona. Zamiast odwracać się od problemów w błogi dymek, zamiast uciekać w chwilową przyjemność, stawiłam im czoła. Ani to łatwe, ani przyjemne, ale zdaje mi się, że chyba właśnie tak postępują lidzie dorośli- radzą sobie z problemami i negatywnymi emocjami.

Aparat do naświetlania marzeń

     Nie tak dawno narzekałam na zimno i złą pogodę, a tu- zupełnie nagle- zaczęły się upały. Słońce przypieka, ozłaca skórę i sprawia, że nie chce mi się przesiadywać nad książkami (a właściwe, to kiedy mi się chciało?). Rada, nie rada biorę jednak książki na balkon i wyciągając się wygodnie na słońcu, pracuję ile mogę. 

     Wysilam się intensywnie nad moją pracą magisterską. Muszę co prawda oddać ją dopiero za rok w maju. Umówiłam się jednak z moją kochaną promotorką, że oddam pracę już jesienią, aby jak najszybciej "oszlifować" ją, potem obronić i bez zwłoki rozpocząć inne- wymarzone od lat- studia.

     Kiedy byłam małą dziewczynką, wydawało mi się, że spełnianie marzeń, to sprawa magiczna. Myślałam, że w życiu, jak w baśniach zjawiają się po prostu zaczarowane postacie- Mikołaj, Wróżka Zębuszka, ewentualnie inne wróżki- i spełniają marzenia. Bo przecież to, o czym śniłam, na przykład domek dla lalek- dostawałam zazwyczaj nagle, niespodziewanie. 

    Dopiero z czasem, gdy troszkę podrosłam i zaczęłam marzyć o czymś więcej, niż tylko o książkach, sukienkach i zabawkach, przekonałam się, że marzenia nie spełniają się nagle. Ich spełnienie trzeba sobie zaplanować i konsekwentnie do niego dążyć, nie szczędząc pracy i wysiłków. Należy też liczyć się z tym, że czasami wysiłki te mogą nie przynieść pożądanych efektów. Coś może nie wyjść, a wtedy trzeba się pozbierać, zacisnąć zęby i zacząć od nowa. 

    Tak przecież było całkiem niedawno ze mną. Wymarzone studia miałam rozpocząć już w październiku tego roku, studiując dwa kierunki jednocześnie. Żeby jednak dziekan wyraził na to zgodę, musiałabym uzyskać wysoką średnią. Starałam się o to bardzo, gdy nagle jednego wieczoru, jeden nieostrożny krok pomieszał wszystko. Nabawiłam się kontuzji i w dniu, gdy moje koleżanki zdawały ważny egzamin, ja spałam błogo na sali operacyjnej. Długie miesiące powrotu do zdrowia uprzytomniły mi, że wszystkie moje plany muszę odłożyć na następny rok, a wszystkie starania- zacząć od nowa. 

     Wylegując się z książką na słonku i opiekając swoje blade kończyny, pomyślałam sobie, że najpiękniejsze marzenia są troszkę podobne do fotografii z aparatu otworkowego. Mój kolega, Piotr, miłośnik i adept fotografii, pokazywał mi nieraz takie aparaty. Są to światłoszczelne pudełka posiadające malutki otworek i mieszczące w środku negatyw, lub papier światłoczuły. Przez otworek wpada do wnętrza aparatu światło, które naświetla negatyw i utrwala obraz. Czas naświetlania bywa różny, czasami jest to kilka dni, a nawet kilka miesięcy. Trzeba się trochę postarać, aby wykonać taki aparat, a potem trzeba bardzo cierpliwie czekać na efekt. Tak samo jest z marzeniami- nie ma niczego nagle, magicznie i od razu. Najpiękniejsze marzenia mają zawsze długi czas naświetlania. Tylko te błahe i liche można spełnić od razu, bez większych starań. Pstryk i już- jak fotografie cyfrowe...

Najpiękniesza z tajemnic

     Czasami moi znajomi, czy kuzyni pytają po co chodzę do kościoła. No po co? Przecież Bóg jest wszędzie. Przecież oni też wierzą w Boga, może nawet wierzą mocniej ode mnie, bo oni potrafią modlić się wszędzie i nie potrzebują w tym celu chodzić do kościoła.  Skoro można modlić się wszędzie, to po co tracić czas, siedząc Mszy i słuchając "zawodzenia dewotek"?

     Jeśli naprawdę chcą o tym rozmawiać, staram się tłumaczyć. Owszem, mają rację, modlić się można wszędzie. Ale modlitwa w kościele, a szczególnie uczestniczenie we Mszy, to coś wyjątkowego. To najpiękniejsze z możliwych spotkanie z Bogiem. W czasie tego spotkania każdy, dosłownie każdy może zobaczyć, osobiście spotkać Boga. Bóg się nie chowa, nie robi wyjątków. Nie pokazuje się tylko wybranym- mistykom, wielkim świętym, wizjonerom. Pokazuje się każdemu i kto tylko zechce, może wejść do kościoła i Go zobaczyć. Bo przecież ten malutki krążek białego cista- to Bóg. Nie tylko pamiątka, taka trochę "na niby", nie symbol, tylko prawdziwa, żywa Osoba. Dla mnie to niezwykłe. Zobaczyć na własne oczy Boga, to- jak by to mój nastoletni kuzyn powiedział- czad i odlot! 

     Moje tłumaczenia są jednak zawsze bardzo nieśmiałe, bo zdaję sobie sprawę, że takie wyjaśnienie nie do wszystkich trafia. Cokolwiek by nie powiedzieć, obecność Boga w Najświętszym Sakramencie i tak zostanie niepojętą tajemnicą. Dla ludzkiego rozumu całkowicie abstrakcyjną.

     Na ołtarzu znajduje się przecież tylko biały krążek wypieczony z mąki i wody i odrobinka cierpkiego wina. A potem kapłan modli się, moc Boga działa i nagle- to już nie jest kruchy opłatek i białe wino, tylko żywy Bóg. Prawdziwe ciało, prawdziwa krew. Niewątpliwie trudno w to uwierzyć. Mnie też czasami jest ciężko. A jednak bardzo lubię tę chwilę, gdy ksiądz podnosi do góry ten biały Krążek i nagle wszystko schodzi na dalszy plan. Ksiądz, ludzie dookoła, cała rzeczywistość- wszystko chowa się za tym maleńkim białym Bogiem. Potem przyjmuję Komunię i chociaż dookoła wciąż jest mnóstwo ludzi, ja przez chwilę jestem z Jezusem sam na sam. Tylko my dwoje, przyjaciele kochający się jak para wariatów, niebywale szczęśliwi ;) 

     Wiem, wiem, niektórym moim znajomym niedowiarkom to, co napisałam wyda się bardzo dziwne. A jednak napisałam to specjalnie dla Was. Waśnie dzisiaj, w Uroczystość Bożego Ciała mamy okazję w sposób szczególny podziękować Bogu za to, że jest obecny między nami w kruchym chlebie. Dlatego to święto jest dla mnie wyjątkowe i życzę Wam, aby dal Was też takie było. 

O iskierkach, uśmiechu i rasistach

Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Wiem, jednak, że czasami zdarza się, że między dwojgiem ludzi już przy pierwszym kontakcie przeskakuje jakaś iskierka. Wystarczy wymiana spojrzeń, uśmiechów i już dwoje ludzi wie, że się sobie wzajemnie podoba. Pojawia się fascynacja, która wywołuje błysk w oku i wypieki na policzkach. To bardzo miłe odczucie.

Wracając z uczelni i drepcząc w kierunku busa, minęłam dziś przystojnego mężczyznę. Jego bardzo ciemna, prawie czarna skóra wskazywała dość prawdopodobnie na afrykańskie pochodzenie. Ale to nie egzotyczna uroda mi się spodobała. Po prostu... był atrakcyjny i tyle :) On najwyraźniej też zwrócił na mnie uwagę, bo zagadnął mnie bez skrępowania: Hello, how are you?  Zamieniłam z nim parę zdań- był sympatyczny i chętnie porozmawiałabym z nim dłużej, nie zważając nawet na mój kiepski angielski. Niestety spieszyłam się. Pomachałam mu na pożegnanie i pognałam na przystanek, uśmiechnięta od ucha do ucha. 

W busie siedziało za mną dwóch mężczyzn mniej więcej w moim wieku. Nie zwracałam na nich uwagi. Oni jednak najwyraźniej bardzo chcieli, aby wszystkie pasażerki zwracały na nich uwagę. Rozmawiali o pieniądzach, interesach, markowych ubraniach. Wyrażali się przy tym bardzo pogardliwie i obraźliwie o innych ludziach. Począwszy od kierowcy busa, przez ludzi otyłych (Tamta, to, k**wa, widać, że szybko od talerza nie odchodzi), na ludziach ubogich kończąc. Chwalili się markowymi ubraniami i nabijali się z ludzi, których na to nie stać. 

-W Stargardzie, człowieku,  taki sklep z naprawdę dobrymi ubraniami nie miałby racji bytu. W takich wioskach, jak Stargard gość, k**wa, założy sobie nawet buty Nike i koszulkę Adidasa i myśli, że rządzi

-Bo to wieśniaki są!

-O, patrz, komis.

-No, to są samochody dla ubogich...

Nie było mi miło tego słuchać, ale starałam się raczej nie zwracać uwagi. Współczuję ludziom, którzy w ten sposób patrzą na świat i innych ludzi. Bardzo wiele tracą w życiu. Zamykają się na piękno drugiego człowieka, bo jedyne, co widzą, to jego wygląd i portfel. W rzeczywistości to oni sami stają się z czasem bardzo ubodzy- w przyjaźnie i relacje... Dlatego starałam się nie słuchać.

W pewnym momencie jednak trochę się zniecierpliwiłam. Chłopaki zaczęli w bezczelny i rasistowski sposób nabijać się z "mojego" Afrykanina. 

-No, ten czarny, to był, k**wa, przegięty.

-No weź, chyba się w sadzy tarzał.

-A jak nocą idzie, to go, k**wa, nie widać.

-Czarnuch jeden!- dogadywali zjadliwie, jeden przez drugiego. Udało im się! Zwrócili na siebie uwagę.

-Tak się składa, panowie, że ten czarnuch wykazał się o wiele wyższą kulturą wypowiedzi od panów- skomentowałam to spokojnie. Zrobiło im się głupio. 

Wielu znajomych obcokrajowców uważa, że Polska to kraj ponuraków i złośliwców. Nic dziwnego. Zamiast pogodnie witać ludzi na ulicy i z uśmiechem pytać: Jak się masz?, wielu z nas woli pluć jadem na bliźnich i uznawać ich za gorszych. Zamiast od obcokrajowca uczyć się otwartości, wolą go przezywać.

A przecież człowiek może być inny, ale nigdy nie może być gorszy, czy mniej wartościowy. I o tym warto pamiętać!

P.S . Mój blog wariuje i nie słucha mnie. Albo sam (bez pozwolenia!) robi zbyt duże odstępy między wierszami, albo nie robi ich wcale (jak w powyższej notce). Czy ktoś ma pomysł, co z tym zrobić?

Dzień Dziecka

Byłam kiedyś nauczycielką w przedszkolu. Przypominam sobie, jak wiele razy było mi trudno. Bo dziecko znowu przyszło głodne i w podartych spodenkach, bo inne maleństwo, które powinno być już samodzielne, nie rozwijało się prawidłowo. Znowu załatwiło się w spodenki, krzyczało histerycznie, leżąc na podłodze. Bo jedno z dzieci miało objawy autyzmu, a rodzice nie chcieli o tym nawet słyszeć. Bo maluszek z niedowagą nie chciał jeść. A ja byłam z tym wszystkim sama... Wiele razy wracałam z pracy zmęczona, smutna, zła, z plamami czekolady i farbek na spódnicy. 

Byłam też nianią. Mój półtoraroczny Mały Książę nieraz kaprysił i krzykiem próbował wymuszać na mnie wszystko, co tylko mu się podobało. Czasami nie chciał jeść, a wszystko, co było na łyżce, lądowało na mnie. Nieraz martwiłam się, gdy chorował. Oddychał ciężko, gorączkował. Nieraz zdarzało się, że kładąc go spać, sama też drzemałam obok, ale przez sen słyszałam każdy jego oddech. Budziłam się co kwadrans, by sprawdzić, czy oddycha równo i ma się dobrze. 

Bliska relacja z dzieckiem, to zawsze surwiwal. Test z umiejętności rozwiązywania sytuacji problemowych i myślenia abstrakcyjnego. Sprawdzian z cierpliwości, zapobiegliwości, pomysłowości. Nie ma lekko. 

A jednak ten surwiwal ma w sobie niepowtarzalny czar. Jest coś wyjątkowego w bliskości dziecka. Coś, co sprawia, że szybko zapomina się złe chwile. Pamięta się tylko te dobre: uściski maleńkich ramion, ogromną czułość i serdeczność maleńkiego serca, głośny, spontaniczny śmiech, zaskakującą pomysłowość. 

Opieka nad dzieckiem wymaga wiele wysiłku, ale tak na prawdę dzieci o wiele więcej dają, niż biorą. Uczą twórczego myślenia. One jeszcze nie wiedzą, że coś jest niemożliwe, że nie pasuje, że nie wypada. Wszystko jest dla nich nowe. Dlatego ich twórczość jest świeża i nieskrępowana. Uczą szczerości, spontanicznego okazywania uczuć i emocji, cieszenia się z drobiazgów. Przede wszystkim uczą pokory i wrażliwości, bo żeby się z nimi dobrze porozumieć, trzeba się pochylić, uklęknąć. Dzięki dzieciom łatwiej jest potem pochylać się nad drugim człowiekiem. 

Dzieci są wspaniałe. Dlatego też uważam, że piękny jest dzisiejszy dzień- ich święto. W duchu życzę wszystkim dzieciom na świecie, by były szczęśliwe i miały piękne dzieciństwo. Wszystkim dorosłym- aby nigdy nie stłumili dziecka w sobie...

Tutaj jako bonus zamieszczam moje stare zabawne notatki, jeszcze z czasów, gdy byłam tylko stażystką w przedszkolu.